Berend Borrel

Aan het begin van de Herestraat in Groningen, tegenover de Bakker Bart, staat een morsig mannetje met een verwarde kuif en een blonde stoppelbaard. Naast hem op straat ligt een bos rozen. ‘De nieuwe Riepe’, roept hij de voorbijgangers na. Aangezien de Groninger straatkrant normaalgesproken op de eerste dag van de maand verschijnt, is dit op 23 juni enigszins vreemd. Maar ik heb de editie van deze maand nog niet gelezen, dus na mijn portomonne op kleingeld te hebben gecontroleerd, draai ik me om en vraag een krant.
Ik schijn het getroffen te hebben, wil de verkoper mij duidelijk maken. Als ik nu een exemplaar koop, krijg ik van hem een… ik kan het niet verstaan. ‘Een horloge?’ vraag ik verbaasd. ‘Een roos’, lispelt de verkoper, die wat moeilijk uit zijn woorden komt. Dat had ik kunnen weten.
In tweede instantie heb ik het ook getroffen dat ik uitgerekend bij hem een Riepe koop. Naar eigen zeggen is hij namelijk de bekende Berend Borrel, die zowel stripheld als –tekenaar van de Riepe blijkt te zijn. De strip kende ik wel, dat het zo’n autobiografisch zou hebben had ik niet verwacht. Ik bekijk hem nog eens goed, en constateer dat de verkoper inderdaad op de stripheld lijkt. Berend biedt aan om de strip voor mij te signeren. Ik leen hem mijn pen, hij komt bijna tegen mij aan staan. De lucht die hij verspreidt is voor mij het laatste bewijs: ik sta hier tegenover de enige echte Berend Borrel.
We praten wat over de Riepe, ik geef hem twee euro, hij zet een stuk of drie handtekeningen (zoveel stripjes gaan er op een pagina). Ik moet zeggen, hij heeft wel enig talent.
Bij de dame waar ik later op de dag op bezoek ga, maak ik een goede beurt door de roos die ik haar spontaan aanbied. Koop dus de Riepe, ’t is geen geld en je hebt er een boel plezier van.