De dertig miniatuurkoeien die vanuit de vensterbank over mijn bureau staren, hebben als grootste nut dat ze een van de weinige tastbare herinneringen vormen aan een voorbij verleden.
Behalve de zes anonieme blaarkoppen, gespot op het Groningse hogeland, hebben ze allemaal een naam, en verwijzen ze elk naar een koe die ooit in vlees en bloed op de boerderij van mijn opa rondliep.
Trees, klein maar hard, moeder van diverse mooie, productieve dochters. Daarnaast één van die dochters, Thea, groot, glanzend donker, sterk, prachtig om te zien. Foekje, altijd op de vlucht voor alles in de buurt kwam, altijd even onhandelbaar. Kreeg een treurig einde toen ze in een wilde sprong haar pezen in de heup scheurde en naar de noodslager werd afgevoerd.. En Tineke 9, die niet zoveel gaf maar waar opa een zwak voor had omdat ze zo helder uit de ogen keek.
De boerderij van opa, waar ik vroeger ieder vrij moment te vinden was, waar ik van iedere koe de naam, de afstamming en ongeveer de productie wist. Waar ik even moest slikken bij iedere koe die in het holst van de nacht door de veekoopman werd opgehaald, op de laadklep de eerste stappen zette richting het slachthuis. De boerderij met haar geheel eigen mystiek, waar ik alles wist maar bijna niets begreep, daarin was ik thuis.
Nu staan ze daar, als verwijzingen naar een verleden dat zich steeds verder verwijdert van het hier en nu.
Opa is dood, alle koeien uit die tijd ook, de boerderij is van zijn geheimen ontdaan en de herinnering verdwijnt langzaamaan naar een klein hoekje van mijn geheugen, lost op in iets ondefinieerbaars.
Maar niet deze dertig representanten van een prachtige mythe waarvan ik de enige ben die haar kent. Ik wissel even een blik met de immer starende koppen, met mijn vergane glorie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten